O pokornym powierzeniu się

Kiedy człowiek w pokorze uznaje swe braki, łatwiej mu wtedy przejednać innych i zadowolić zagniewanych.
Pokornego Bóg osłania i oswobadza, kocha go i pociesza (Ps 114,6; 2 Kor 7,6), schyla się nad nim i zasypuje swymi łaskami, a po uniżeniu, wynosi do chwały (1 P 5,5; Prz 29,23).

Pokornemu wyjawia swe tajemnice (Mt 11,25), ze słodyczą pociąga go ku sobie i zaprasza.
Gdy go spotka zniewaga, pokorny nie traci pokoju, bo nie w świecie, lecz w Bogu znajduje oparcie.
Nie sądź, że daleko zaszedłeś na drodze doskonałości, dopóki nie uważasz siebie za najniższego.

Thomas à Kempis
"O naśladowaniu Chrystusa"
"De imitatione Christi"
Księga 2, rozdz. 2, str. 100-101